Knuffeloverdosis

Het was vandaag weer zo ver, de kindermiddag! In de ochtend is er van alles klaar gezet in de kerkzaal. Koekhappen, spijkerpoepen, schminken, nagels lakken en nog veel meer. Het overige deel van de groep is verder gegaan met hout hakken, of gingen weer mee met Pieter of Petra.

Ook werden de projecten buiten het terrein gevorderd. Zo gingen Marjo, Anco, Pascal, Jimmy en Evelien naar een oud schoolgebouw waar mensen in gehuisvest zijn. De geul waar de waterleiding in ligt, moest weer gedicht worden. Evelien verteld: “'s morgens zijn we opgehaald door een Roemeense man en zijn we door hem naar een oud schoolgebouw gebracht waar 3 verschillende families in één huis / krot wonen. Die dag zouden wij een gleuf dicht gaan graven omdat er een waterleiding aan was gelegd. Helemaal smerig stonden wij voor het huis te schuilen voor de regen met onze modder schoenen nog aan, vroeg de mevrouw of wij alsjeblieft naar binnen wilde komen ook met de vieze schoenen nog aan. Ze had allemaal dekens van de bedden op de grond gelegd zodat wij konden zitten en op konden warmen, en bood ze ons haar drinken aan. Dit was een heel mooi gebaar wat zei liet zien aan ons.”

Pascal en Dorianne mochten mee met Jonathan in de bus om de kinderen op te halen. Toen we in de juiste straat aangekomen waren, misten we nog één ding. De kinderen! Na een telefoontje van Eliza kwamen de eerste er al aangerend. Er volgden er nog meer, wat een gezelligheid in die bus. Weer terug bij de kerk stormden de kids het gebouw in. Ze gingen gelijk spelen en het schminken was ook weer een succes. (ik ben nu nog bezig met de schmink overal vandaan te schrobben.) Waar veel plezier is, gaat de tijd ook helaas heel erg snel. De kinderen gingen op de grond zitten, zongen liedjes en luisterde naar Pieter. Toen werd Ruben naar voren geroepen, Pieter legde uit wat Ruben voor hen in petto had en met welke reden. Daarna was het zo ver, de schoenendozen mochten uitgedeeld worden. Wat is het mooi om die blije gezichten te zien, zo mooi dat hier en daar een traantje weggepinkt moest worden. Ook werden er nog heerlijk warme mutsen uitgedeeld. Ik spreek denk ik niet alleen voor mijzelf als ik zeg: Ruben, wat ben jij een topper! (en degene die geholpen hebben natuurlijk)

Dan is daar het minder leuke moment…elk kind weer die bus in krijgen en afscheid moeten nemen. Ikzelf zat naast een meisje dat ik geschminkt had. Wat een schatje was dat, ze had hele verhalen en was zo blij met haar schoenendoos. Wat ik, door middel van hand- en voetentaal, begreep is, dat ik blijkbaar een prinses ben met een eenhoorn en iets over school. Oh en ze kon maar niet van mijn oorbellen afblijven, ja…eigen schuld..dan moet ik maar niet van die rare dingen indoen. Toen alle kinderen weer thuis afgezet waren, werden wij weer bij de kerk gedropt.

Etenstijd! Zo als elke keer hebben we weer genoten van het eten. We sloten dit af met een paar mooie getuigenissen van die dag.

Wat een geweldige en energievolle dag was het weer, maar nu ga ik toch echt even genieten van de rust. Eén ding weet ik wel, ik heb weer genoeg knuffels om de komende twee jaar door te komen!!